Νικόλας Μαραζιώτης στο ethnos.gr: «Δε μου αρέσει όταν η θρησκεία γίνεται αιτία ανθρώπινης διαμάχης και αποξένωσης»

από τον Άγγελο Γεραιουδάκη.

Από τα πρώτα του ακούσματα στο rock n’ roll, τις επιρροές από την οικογένειά του και τα μαθήματα ντραμς, μέχρι τη βαθιά του σχέση με το λυρικό τραγούδι, ο Νικόλας Μαραζιώτης ακολούθησε μια μουσική διαδρομή γεμάτη πάθος και ανατροπές. Το πρώτο του ρεσιτάλ σε ηλικία 22 ετών στο Πανεπιστήμιο του Keele στην Αγγλία στάθηκε η αφετηρία μιας καριέρας που θα τον καθιέρωνε ως έναν από τους πιο εκφραστικούς νέους τενόρους της Ελλάδας.

Με σπουδές στη Μουσική και Μουσική Τεχνολογία, η ενασχόλησή του με το κλασικό τραγούδι ξεκίνησε σχεδόν τυχαία, όμως η δυναμική φωνή του δεν πέρασε απαρατήρητη από τους καθηγητές του, που τον ενθάρρυναν να το ακολουθήσει επαγγελματικά. Από τότε, έχει συνεργαστεί με σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως η Μαρία Ναυπλιώτου και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στο «Master Class», ενώ η συμμετοχή που έχει στη σειρά της ΕΡΤ «Η Μαρία που έγινε Κάλλας» ανέδειξε το υποκριτικό του ταλέντο και την ικανότητά του να μεταφέρει στο κοινό την αυθεντικότητα της εποχής.

Με τη συμμετοχή που έχει στη θρυλική οπερέτα «Θέλω να δω τον Πάπα!» της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο Νικόλας Μαραζιώτης αποδεικνύει πως είναι ένας καλλιτέχνης που τολμά, εξελίσσεται και κατακτά τη σκηνή με τη φωνή και την ερμηνεία του. Σήμερα, μιλάει στο ethnos.gr για τις προκλήσεις του ρόλου του Ανδριανού και μοιράζεται τις σκέψεις του για τη θρησκεία, τη μυθοπλασία και τη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι μας.

Γιατί θα λέγατε σε κάποιον να έρθει να δει την οπερέτα «Θέλω να δω τον Πάπα!»;

Πιστεύω ότι, όπως οι όπερες και τα μιούζικαλ που έχουν πια τη δική τους θέση στο ρεπερτόριο του Ελληνικού κοινού, έτσι και ορισμένες οπερέτες είναι διαμάντια και αξίζουν να συμπεριλαμβάνονται στη μουσικοθεατρική μας παρακαταθήκη. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που ο Θ. Σακελλαρίδης θεωρείται ο πατέρας της ελληνικής οπερέτας. Ευφυέστατες μουσικές, ένα σατιρικό κείμενο βασισμένο στη φάρσα του Μωρίς Εννεκέν «Οικογενιακές Χαρές», ένα κάστ εξαίρετων συναδέλφων και η δημιουργική ματιά της Νατάσας Τριανταφύλλη, αποτελούν πυρήνα για μια παράσταση που θεωρώ ότι θα κερδίσει εντυπώσεις και το κοινό θα περάσει όμορφα.

Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1920, σε μια εποχή κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών. Πιστεύετε ότι σήμερα, έναν αιώνα μετά, έχει την ίδια δυναμική και αν ναι, γιατί;

Θα έλεγα ότι υπάρχουν τρομακτικές ομοιότητες στο σήμερα με τις αρχές του 20ου αιώνα. Αν σκεφτεί κανείς τις αναταραχές της Δύσης και την έλλειψη σταθερότητας της Ευρώπης πολιτικά και κοινωνικά, θα συνειδητοποιήσει ότι οι βασικές ανθρώπινες αξίες και τα κοινωνικά ζητήματα δοκιμάζονται διαχρονικά. Οπότε θεωρώ ότι ένα έργο που θίγει κοινωνικές αξίες της εκάστοτε αστικής τάξης και αποδομεί θεσμούς και έννοιες όπως ο γάμος, έχει την ίδια δυναμική σε όποιο χρονικό πλαίσιο αποδοθεί.

Υπάρχουν κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του Αδριανού που ταυτίζεστε προσωπικά;

Δουλεύοντας πάνω στον χαρακτήρα του Αδριανού ένιωσα πως πρέπει να επενδύσω στην αθωότητα του νεαρού της ηλικίας του και να δημιουργήσω έναν χαρακτήρα ατίθασο και κάπως άγαρμπο, χωρίς πολλά λεπτά συναισθήματα. Εν κατακλείδι, δεν μπορώ να πω ότι έχω εμφανή κοινά στοιχεία. Προκειμένου όμως να συνδεθώ με το χαρακτήρα ανέτρεξα στα δικά μου νεανικά χρόνια προσπαθώντας να προσεγγίσω την νεανική ορμή και έλλειψη αναστολών της ηλικίας εκείνης.

Η εκκλησία, ειδικά η Καθολική, παρουσιάζεται συχνά ως ένας θεσμός με μεγάλο κύρος αλλά και πολλές αντιφάσεις. Πώς βλέπετε την έννοια της θρησκείας σήμερα; Εσείς σε τι πιστεύετε;

Αρχικά, διαχωρίζω την πίστη, τη θρησκεία και την εκκλησία. Θεωρώ πώς, αντίθετα με τις Δυτικοευρωπαϊκές χώρες, η εκκλησία στη χώρα μας δίνει ακόμα το στίγμα της στην κοινωνία επεμβαίνοντας σε θέματα κοινωνικών θεσμών, άλλοτε προοδευτικά άλλοτε οπισθοδρομικά. Για θέματα κοινωνικού περιεχομένου υπάρχει το κράτος και αυτό για εμένα είναι αρκετό. Προσωπικά πιστεύω σε κάτι ανώτερο από τον άνθρωπο, αλλά μέχρι εκεί. Με γεμίζει το μεγαλείο της φύσης και της επιστήμης. Σίγουρα δεν μου αρέσει όταν η εκάστοτε θρησκεία γίνεται αιτία ανθρώπινης διαμάχης και αποξένωσης. Διαφωνώ με τον διαχωρισμό στρατοπέδων λόγω διαφορετικών θρησκειών.

Ο Πάπας ως αόρατος πρωταγωνιστής του έργου θέτει το θέμα της υπερβολικής εξιδανίκευσης θεσμών και αρχών. Θεωρείτε ότι σήμερα συνεχίζουμε να εξιδανικεύουμε κάποια πρόσωπα ή θεσμούς με παρόμοιο τρόπο;

Ναι, και δυστυχώς το κάνουμε σε πρόσωπα που δε φέρουν κανένα κύρος και θεσμούς που πασχίζουν να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια τους. Ο Πάπας όντως παρουσιάζεται ως κάτι το ανώτερο. Όμως είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς κάτι το τόσο αγνό μπορεί να μετατραπεί σε μια αμαρτωλή επιθυμία ικανή να διαταράξει ένα νέο ζευγάρι και να ταρακουνήσει τα θεμέλια μιας οικογένειας. Βέβαια ο Πάπας στο έργο προβάλεται ως σύμβολο πάρα ως πρόσωπο.

Ποια είναι η γνώμη σας για το πώς η σημερινή κοινωνία διαχειρίζεται τις προσδοκίες γύρω από τις σχέσεις και το γάμο, ειδικά με την επιρροή των social media; Ονειρεύεστε τον εαυτό σας γαμπρό με την παραδοσιακή χριστιανική διαδικασία;

Η κοινωνία δυσκολεύεται ακόμα ν’ αντιληφθεί την ανάγκη των πολλαπλών ρόλων που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στη ζωή του και το ότι είναι φυσιολογικό να μην είσαι πάντα τέλειος σε όλα. Δεν μπορείς να είσαι ο υπέροχος πατέρας, ο στοργικός σύζυγος, ο καλύτερος φίλος, συνεπής στη δουλειά σου πάντα και να βρίσκεις και χρόνο για τον εαυτό σου. Κάποιες φορές κάτι θα πάει πίσω και αυτό είναι εντάξει. Γι’ αυτό και πολλές φορές κρύβουμε επιθυμίες, πνιγόμαστε από τις προσδοκίες των άλλων και εγκλωβιζόμαστε σε κάτι φτιαχτό και ταιριαστό αλλά διόλου αληθινό και ειλικρινές. Άραγε η επιθυμία της Άννας να δει τον Πάπα ήταν μια δοκιμασία απέναντι στον Αδριανό ή μήπως τελικά μια ουσιαστική ανάγκη; Η παραδοσιακή χριστιανική διαδικασία δεν ήταν όνειρό μου, όχι. Με τη γυναίκα μου παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο.

Τηλεοπτικά, συμμετέχετε στην πετυχημένη σειρά «Η Μαρία που Έγινε Κάλλας» της ΕΡΤ. Νιώθετε ότι αυτή η δουλειά είναι ένα δώρο για σας;

Νιώθω πολύ τυχερός και ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχω στη συγκεκριμένη σειρά. Ο ρόλος που υποδύθηκα ήταν εμπνευσμένος από το γνωστό τενόρο της εποχής εκείνης Ζαννή Καμπάνη. Τα πρόσωπα που κληθήκαμε να ερμηνεύσουμε οι περισσότεροι από εμάς ήταν υπαρκτά, και μάλιστα πρόσωπα για τα οποία ως λυρικός τραγουδιστής είχα ακούσει πολλές ιστορίες. Στις μουσικές μου σπουδές μελετούσα τη Θεωρία Μουσικής των Φ. Οικονομίδη και Μ. Καλομοίρη. Στα γυρίσματα λοιπόν, βλέποντας τους ρόλους αυτούς να παίρνουν ζωή ήταν σαν να έβλεπα ν’ ανακατασκευάζεται το παρελθόν και μου προκαλούσε μεγάλη συγκίνηση και δέος όλο αυτό.

Η Κάλλας είναι μια προσωπικότητα που εξακολουθεί να επηρεάζει τη νέα γενιά καλλιτεχνών; Κι αν ναι, με ποιους τρόπους;

Η Κάλλας είναι σίγουρα μια διαχρονική και σημαντική προσωπικότητα. Είχα την ευκαιρία να μάθω πολλά για τη ζωή και το έργο της. Γνώρισα τα νεανικά της χρόνια στην Ελλάδα μέσω της σειράς της ΕΡΤ, άλλα και τα τελευταία της επώδυνα χρόνια μέσω της παράστασης «Master Class» του McNally στην οποία συμμετείχα στον ρόλο του τενόρου Anthony Candolino η οποία παρουσιάστηκε στο Μικρο Χόρν τη σεζόν 2018/19 σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Τον ρόλο της Κάλλας είχε ερμηνεύσει εξαιρετικά η Μαρία Ναυπλίώτου. Μια ζωή με πολύ πόνο αλλά δυναμισμό. Όρισε την υποκριτική στο λυρικό θέατρο και ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες με τη σκληρή δουλεία της. Πιστεύω πως είναι πια ένας θρύλος που θαυμάζουμε όλοι μας.

Τις τελευταίες σεζόν η μυθοπλασία βρίσκεται στο απόγειο. Πώς βλέπεις αυτή τη νέα εποχή;

Δεν μου φαίνεται καθόλου παράλογο. Όσο περισσότερα προβλήματα αντιμετωπίζει μια κοινωνία τόσο μεγαλύτερη ανάγκη υπάρχει να «ξεφύγει» το μυαλό. Η φαντασία άλλωστε ήταν πάντοτε ένα δυνατό εργαλείο του ανθρώπινου νου και μέσω αυτής ο καθένας μας μπορεί να αντέχει την καθημερινότητα. Δεν ξέρω αν πρέπει να την ονομάσουμε «νέα εποχή» μιας και δεν θεωρώ ότι είναι κάτι καινούριο.

Είναι δύσκολο να είσαι ηθοποιός/μονωδός σήμερα; Λέτε εύκολα «όχι» σε κάποια πρόταση για δουλειά που μπορεί να σας κάνουν;

Είναι ένας απαιτητικός κλάδος όπου η σπουδή είναι μακροχρόνια και οι αποτυχίες συχνές. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος στον κλάδο μου και σίγουρα οι εποχές έχουν αλλάξει μιας και ο τρόπος που λειτουργούν τα θέατρα είναι περισσότερο εισπρακτικός παρά καλλιτεχνικός οπότε το να λες «όχι» δεν είναι καθόλου εύκολο μιας και η επόμενη πρόταση μπορεί να αργήσει να έρθει. Προσωπικά δεν έχω πάντα την πολυτέλεια να επιλέγω σε τι παραγωγές θα συμμετάσχω. Παρ’ όλα αυτά έχω υπάρξει τυχερός και μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου αποτελείται από συνεργασίες και έργα τα οποία με έχουν βοηθήσει να εξελιχθώ ως καλλιτέχνης.

Σας έχει τύχει να νιώσετε ότι σας κρίνουν περισσότερο για την εμφάνισή σας παρά για το ταλέντο σας;

Δεν θα έλεγα ότι έχω αισθανθεί κάτι τέτοιο. Λόγω της φύσης της δουλείας μου το ταλέντο και η σπουδή του αντικειμένου έρχονται πάντα πρώτα. Στην όπερα τα πράγματα είναι αρκετά αυστηρά και αυτό που έχει πρωταρχική σημασία είναι το «αν τα λες». Δηλαδή αν μπορεί ένα θέατρο να σ’ εμπιστευτεί ότι θα φέρεις εις πέρας φωνητικά το ρόλο που θα σου αναθέσουν. Παίζει ρόλο και η εμφάνιση αλλά όχι πρωταρχικό. Σε άλλα ήδη μουσικού θεάτρου όπως είναι οι οπερέτες ή τα μιούζικαλ δυστυχώς μπορεί να δούμε τυχόν αστοχίες και ανισορροπίες σε ό,τι αφορά την τεχνική του τραγουδιού, μίας και χάριν star cast και εισπράξεων βλέπουμε να γίνονται «εκπτώσεις».

Στην καθημερινότητά μας είναι σοφότερο ν’ αφεθούμε στη ροή ή να αντισταθούμε σε ό,τι μας ζορίζει;

Νομίζω ότι χωράνε και τα δύο. Υπάρχουν καταστάσεις που πρέπει ν’ αφεθούμε στη ροή για να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας ν’ αντιληφθούμε το πώς νιώθουμε και πού ανήκουμε και υπάρχουν και οι στιγμές που θα πρέπει ν’ αντισταθούμε εφόσον συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που μας ζορίζει είναι βλαβερό για εμάς. Άλλωστε μέσα από δύσκολες και ζόρικες καταστάσεις γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και κατανοούμε πιο έντονα την ανάγκη μας.

Τι σας δίνει δύναμη στην καθημερινότητα και τι θεωρείτε επαναστατική πράξη σήμερα;

Η οικογένεια μου και η δουλεία μου. Θέλω στα μάτια της κόρης μου και την γυναίκας μου να είμαι ένας άνθρωπος με ενσυναίσθηση και ήθος, όχι δογματικά αλλά ειλικρινώς, κάτι για το οποίο προσπαθώ καθημερινά. Επίσης, μου δίνει δύναμη η προσφορά μέσω της τέχνης που υπηρετώ και που ελπίζω ότι πέρα από την διασκέδαση προσφέρει ψυχαγωγία και συγκίνηση. Τον τελευταίο χρόνο παρατηρώ μια τάση μέσα από βιβλία ψυχανάλυσης άλλα και μέσω των social media, όπου προτείνεται η αντίσταση στους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας. Πλέον, το multitasking θεωρείται κακό για τη ψυχική υγεία και οι ειδικοί μας παροτρύνουν να συγκεντρωνόμαστε σε ένα μόνο πράγμα κάθε φορά. Να υπάρχουμε στη στιγμή. Για εμένα αυτή είναι μια επαναστατική πράξη. Να μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω όταν όλοι τρέχουν και να σωπάσουμε όταν όλοι οι υπόλοιποι σχολιάζουν.